In het begin van onze vakantie ontmoetten we Patti en Robert Burton, die het leuk vonden om met ons te cachen omdat Patti Nederlandse ouders heeft. We hadden toen een leuke dag in Girdwood. Aan het eind van de dag boden Patti en Robert aan om ons een dagje hun fietsen uit te lenen zodat we een dagje konden fietsen in Anchorage. Ze lieten weten dat Anchorage veel fietspaden heeft aangelegd om het fietsen te promoten. Omdat we nog wat tijd hadden, hebben we contact met ze opgenomen en ze vonden het ontzettend leuk dat wij gebruik wilden maken van hun aanbod. Nog even met elkaar bellen over de tijd van de afspraak en alles was geregeld. Ze had nog wel laten weten dat ze geen helmen had om mee te fietsen. Die hadden ze uitgeleend aan de zoon van Patti, zijn vader en een vriend van haar zoon uit Duitsland. Of wij dat erg vonden? We hebben ze gerustgesteld dat wij nog nooit met en helm op gereden hadden.
Stipt elf uur melden we ons. Het was nog even zoeken omdat de nummering in de straat niet helemaal verliep zoals wij dat gewend zijn – een beetje door elkaar – maar dan zijn we er. Een groot huis dat eigenlijk uit twee huizen bestaat en zoals we al eerder gezien hebben, een etage onder de grond en een etage erbovenop. Robert, die een bouwbedrijf heeft, legt ons uit hoe het huis in fasen is gegroeid onder de vorige eigenaar en welke dingen hij er nu aan doet om het te vervolmaken. Als je eenmaal door alle vertrekken bent geweest besef je pas wat een enorm huis dit is. Voor Robert is het een project dat hij in fasen afmaakt om het daarna te verkopen, het is te groot voor Patti en hem.
Na de rondleiding krijgen we hun fietsen, een paar tassen om spulletjes in op te bergen, een hangslot om de fietsen te beveiligen als we die onbeheerd laten en een fietskaart van Anchorage en dan kunnen we onderweg. Het is even wennen aan de terreinfietsen en het versnellingssysteem, maar het fietst best lekker. Het is even wennen dat je als fietser over het trottoir mag rijden en dat je bij wegwerkzaamheden als fietsers apart over de weg geholpen wordt, tussen alle auto’s door, maar het voelt wel goed.
We hebben de GPS geladen met caches, dus zodra er een eentje aankomt op de route kijken we of we een poging kunnen doen om een puntje aan ons totaal toe te voegen. We rijden door een natuurgebied en ergens op de route komt een voetganger met hond ons tegemoet met de melding dat er een Moose met jongen staat.
We gaan natuurlijk onmiddellijk kijken en jawel, daar staat moeder Moose met haar twee jongen wat bladeren van struiken af te knabbelen.
Toen we onderweg gingen hadden we een ambitieus plan om via het Kincaid park rondom het vliegveld naar de Tony Knowles Coastal Trail te rijden en zo terug naar ons uitgangspunt op West 47.
Zover komen we helemaal niet, cachen kost veel tijd, zeker als je niet alles onmiddellijk kunt vinden en helemaal als het ook nog begint te regenen en we behoefte hebben aan een schuilplaats onder een brug. Gelukkig ligt er ook een cache. We besluiten geen watjes te zijn en gewoon door te rijden, je kunt alleen maar nat worden. We fietsen dus verder en inderdaad wordt het ook weer droog.; wij uiteindelijk ook. Fietsen is leuk, wat we ons allen niet hadden gerealiseerd is dat de stad Anchorag behoorlijk geaccidenteerd is, dus ploeteren wij heuvel op, racen heuvel af en ploeteren de volgende heuvel weer op. ’t Is even wat anders dan fietsen in Nederland.
Als we zien dat het al bijna zes uur is – we hadden gepland om dan weer terug te zijn van onze fietstocht – keren we om en fietsen terug naar Robert en Patti. Robert nodigt ons onmiddellijk uit voor een dagje cache op zondag, met nog 6 andere Alaskanen. Hoe verleidelijk we dat ook vinden, we moeten toch nog het een en ander doen voordat we overmorgen onze terugreis kunnen aanvangen. We nemen hartelijk afscheid en we zijn ervan overtuigd dat we elkaar opnieuw gaan ontmoeten. Alaska heeft ons overtuigd dat we nog een keertje terug moeten naar deze prachtige 49ste staat van de US.
Reageer hier
Alaska Time
Yukon Territory Time
