We zijn vroeg wakker en gaan ook meteen vroeg op pad. We gaan eerst langs de paddelewheel graveyard waar drie schepen op de rand van het strand en het bos liggen. Surrealistisch.
Vandaag gaan we weer naar Tok waar we vorige week ook waren. Het is zo'n 200 mijl over de bekende top of the world highway, een gravel road die alleen van mei tot september is geopend. Officieel mag je van het verhuur bedrijf niet over gravelroads rijden, maar aangezien er geen andere weg is, en het ook een officiële highway is, doet iedereen het en wij ook. We hebben al vele dirtroads in Amerika gereden, waarvan een behoorlijk deel in verlaten woestijngebied waarbij we door washes (rivierbeddingen) moesten. Zeker de route naar Little Finland een paar jaar terug, was een - achteraf gezien - redelijk onverantwoorde onderneming. De weg van vandaag was er niet mee te vergelijken en zeker Esmée vroeg zich af of we de route naar de Artic Circel toch niet op hadden moeten nemen, als deze weg zo goed begaanbaar is. Het Canadeese deel van de weg was wel heel slecht met gaten en holen, maar dat was de weg bij Beaver Creek ook.
We passeren voor de laatste keer deze vakantie de grens tussen Canada en de USA. Dit keer is het een bijzondere overgang; de meest noordelijke intercontinentale grens overgang van Noord Amerika. Canada is in ons goed bevallen en daar zijn we zelf redelijk verbaasd over. De keer eerder dat we naar Canada op vakantie waren werden we bijna depressief van al die naaldbomen: lichtgroen, gewoon groen en donkergroen. Wel is dit deel van Canada erg duur (zelfs vergeleken met Alaska dat al 2 à 4x zo duur is als Nederland.) De top of the world highway valt ons tegen. Zijn we zo verwend met eerdere geweldige uitzichten? Zien we de schoonheid niet? Het mooie aan de route is dat vooral het Canadese deel heel hoog is gelegen, je kunt kilometers ver kijken en dan de weg zien kronkelen. Geen besneeuwde bergtoppen, maar vooral veel groen.
We maken een tussenstop in Chicken, een dorp dat in de winter 4 inwoners heeft en in de zomer iets meer dan 20. We bijzonder hoe dit dorp zijn naam heeft uitgebuit en er een heel toeristencircus van heeft weten te maken. In de top 10 van wat te doen in Chicken staat op 9 "go geocachen" en als je dan weet dat er 2 caches liggen weet je het wel weer. We zijn 16 km buiten Chicken als er een lampje op het dashboard gaat branden dat de rechter voorband zacht is ( tja techniek staat voor niks) we stoppen direct, wat kan op deze redelijk verlaten weg, en bij het uitstappen horen we lucht ontsnappen en in nog geen 2 minuten is de hele band plat: welkom op deze eenzame weg bij 26 graden. We beseffen dat er vele slechtere plekken op deze weg zijn om pech te krijgen (Chicken is het enige dorp op deze 320 km lange weg), maar ook dat er betere plekken zijn. Geen telefoonbereik en geen ANWB praatpaal. Gelukkig is Jos altijd onder alle omstandigheden kalm, zo ook onder deze en zonder iets te zeggen gaat hij in het instructieboekje op zoek naar de info die ons naar de krik moet leiden. Die heeft hij snel te pakken maar het reserve wiel krijgt hij niet los. Na ruim een kwartier komt er een camper langs die stopt en hulp biedt.
George en D.J. uit San Francisco blijken hele vriendelijke en humorvolle mensen te zijn en het gegeven dat je opeens niet meer alleen bent is prettig. D.J. Leest de instructie en Jos en George volgen die zo goed mogelijk op. Na wat gepruts blijkt er een ijzeren staaf schuin en niet recht in het gat van het reservewiel geplaatst te moeten worden en daarna komt het wiel los van zijn plek onder de auto. Nog meer prutsen en de band is los. Nu dat achter de rug is weet Jos wel hoe de band verwisseld moet worden. Al met al kost het een uur om de band te vervangen, maar het is gelukt.
Reageer hier
Alaska Time
Yukon Territory Time
