Click for weather forecast
Vandaag begint de dag weer vroeg en gelukkig begint de dag met zon. Dat ziet er goed uit op de dag dat we naar Katmai N.P. zullen gaan om beren te zien. We zijn weer vroeg op en hebben dus alle tijd, maar voor we het weten moeten we toch op een holletje naar Emerald Air Services. Nog snel even een broodje voor tussen de middag scoren bij Subways en precies op tijd melden we ons bij onze vliegmaatschappij.
Alle andere passagiers staan al klaar in hun kledij voor de dag: regenbroek, lieslaarzen, mutsen en handschoenen. We moeten eerst of even afrekenen en vervolgens krijgen wij onze benodigdheden voor de dag. Neen, wij hebben geen regenbroek, want wij denken dat het de hele dag droog blijft. Iedereen kijkt ons een beetje meewarig aan. Dus krijgen we toch een regenbroek te leen en even later staan wij dus ook klaar voor vertrek. Nog even een korte veiligheidsinstructie van onze gids Sarah en daarna start piloot Graig het vliegtuig en vliegen we rimpelloos naar onze bestemming. We zien nu Homer vanuit de lucht, en waar het "toeristische deel" rond het centrum, de hotels en de Homer spit een slecht onderhouden en weinig sfeervolle indruk maakte, blijken er luxe buitenwijken te zijn. We vliegen langs de Fourpeaked Glacier. Helaas zitten we niet aan de goede kant van het vliegtuigje om deze goed te zien, maar dat wordt op de terugweg ruimschoots goedgemaakt. Een prachtig gezicht! Onderweg wordt er in het water nog een Orka gespot, maar verder is het een rustig vluchtje. We landen aan de noord/ westkant van Hallo Bay.
Uitstappen is redelijk spectaculair en onmiddellijk wordt duidelijk waarom we de lieslaarzen nodig hebben. We zijn voor de kust geland en nu moet de hele groep het water in om naar de kant te waden. Het water staat ruim kniehoog, dus vooral de iets kleineren onder ons moeten de laarzen stevig omhoog houden om te voorkomen dag de lieslaarzen al aan het begin van de dag vollopen. Het voelt al meteen als een groot avontuur. Later zijn de laarzen handig bij het oversteken van stroompjes in het gebied van de beren.
Vanuit de lucht hadden we al meer dan tien beren gezien en vanaf dat we landen zien we steeds beren. Alleen of in groepjes, spelend of elkaar verjagend, slapend of etend, het is prachtig. We wandelen van de ene beer naar de andere en soms wandelen de beren naar ons. We merken al snel dat we iets belangrijks zijn vergeten; muggenspray. De gids legt uit welke beren er zijn en ze kent ze al jaren, dus kan ze van ieder beer wel iets vertellen.
Ondertussen snorren de camera's, worden er honderden foto's genomen en zijn de oh's en ah's, de wonderful's en amazing's niet van de lucht. En toegegeven, het is fantastisch. Om zomaar tussen de wilde beren door te kunnen wandelen, overal waar je kijkt zijn er beren. In alle maten, in alle kleuren. En, zoals we snel leren, allemaal met een eigen karakter. Van het grootste dominante mannetje dat zijn medebroeders verjaagt, tot de schuchtere kleinste die blijkbaar vandaag voor het eerst alleen gespot wordt.
Waar wij met onze groep steeds dicht bij elkaar moeten blijven om samen groot te lijken, zijn er ook wat Australiërs die blijkbaar onderzoek doen en alleen het gebied doorkruisen. Gewapend met grote camera's en telelenzen. Soms komen de beren wel heel dichtbij.
Waar wij ze tot op een meter of zeven benaderen - wat we steeds gewoner gaan vinden - komen ze bij deze jongens tot op een paar meter. Het ziet er allemaal vredig uit, maar we weten allemaal dat het wilde dieren zijn en blijven en dat ze dan toch gevaarlijk zullen zijn. Een paar honderd kilo zwaar, maar razendsnel en gewapend met grote en scherpe klauwen en tanden.
Het wordt een onvergetelijke dag, met diepe indrukken (alleen figuurlijk) van prachtige beren. Al met al hebben we zo'n 4,5 uur in het gebied rondgelopen en zijn er vele foto's en filmpjes gemaakt. We begrijpen nu hoe het komt dat iedereen die deze tour heeft gedaan enthousiast is en de tour opnieuw zou maken als ze weer in de buurt zijn.
Na de tour haasten we ons terug naar ons pension, waar we nog even moeten betalen en onze spulletjes uit de koelkast ophalen. Hoe gemoedelijk het hier ook was, als we afrekenen willen ze plots voor de tweede nacht een ander tarief dan de eerste. Nederlands als we zijn lijkt ons dat geen goede deal. De vaste glimlach verdwijnt onmiddellijk van het gezicht en met het zinnetje "if it is that important to you" wordt het vooraf afgesproken bedrag afgerekend. Wij blijven ons soms verbazen.
Dan vertrekken we naar Seward en onderweg begint het te regenen en dat zal het blijven doen. We stoppen nog even bij het meest westelijke punt van de highway's in de Verenigde Staten - Anchor Point - scoren een cache en zoeken nog even naar de Bald Eagles die hier aan het strand leven. Het kost even tijd om ze te spotten tussen alle zeemeeuwen die zich massaal op het restafval van vissers hebben gestort. Maar ze blijven ook bij deze "restmaaltijd" de dominante partij.
Dan door de regen op weg naar Seward, waar we ons onderkomen voor de nacht snel vinden. Het is inmiddels al 21.30 uur. Een buitenhuis met cabins, waar wij een kamer met eigen opgang hebben op de eerste etage. Bij de receptie hangen enveloppen met namen. We nemen aan dat wij de Fam. Grand zijn, de naam van de kamer " jacks room" klopt in ieder geval. We hebben een mooie grote kamer met een eigen terrasje, maar bij dit weer heeft dat geen toegevoegde waarde.
Snel even een hapje eten in de stad, die op het eerste gezicht lijkt te leven van de jachthaven die er is. Morgen zien we verder.
Reageer hier
Alaska Time
Yukon Territory Time
