Om 08.00 uur werden we in de keuken verwacht voor het ontbijt. We schoven aan bij 2 Amerikanen uit Phoeniz, AZ en twee Nederlanders en raakte al snel over van alles en nog wat aan de praat. Het ontbijt was zeer uitgebreid met worstjes van rendiervlees, sausages, omelet, een soort brownies, fruitsalade, pancakes met blueberries, jus d’ orange, koffie en thee. We laten het ons allemaal goed smaken.
De Amerikanen vertellen recent gevist te hebben in Katmai N.P. De gevangen vis ligt ingevroren in Anchorage op hen te wachten tot ze naar huis gaan. Het Nederlandse stel vertrekt vandaag naar Dawson City. Zij hebben 4 maanden geleden het hotel al gereserveerd via het reisbureau en hebben zodoende een slaapplaats ondanks het muziekfestival. Doordat wij er geen slaapplaats hebben kunnen vinden hebben we de route aangepast. Vandaag gaan we naar Haines Junction, Canada. Bijna 300 mijl in de auto, dus dat wordt een lange zit.
We zoeken in Tok snel naar de enige traditional cache die het dorp rijk is en gaan dan op pad. Het is rustig op de weg en helaas is het redelijk heiig waardoor we alleen de contouren van de bergen zien. We vertrekken met regen, maar al snel wordt het droog en nog later komt de zon en loopt de temperatuur op tot 79 graden F.
We komen aan bij de Canadese grens en mogen na het beantwoorden van wat standaard vragen over alcohol en wapens verder. We passeren het dorp Beaver Creek, de meest westelijke plaats van Canada. Het wegdek van de Alaska Highway is in Canada behoorlijk slecht en regelmatig zaken we weg in een gat in de weg of veren we behoorlijk omhoog door de zoveelste bump. We krijgen zin in koffie, maar deze Highway kent geen Starbucks of andere leuke tentjes. Het is gewoon kilometers maken. In de milepost lezen we over een etablissement dat er sinds 1969 was, maar vorig jaar schijnbaar gesloten is en nu te koop staat. Als we er langskomen hangt er echter een bordje met open voor het raam. Buiten ziet het er niet uit maar we gaan toch maar even aan de deur voelen. Deze gaat open en de geur van heel veel muffe en oude spullen komt ons tegemoet. Een vrouw komt van achter uit de “winkel” aanlopen, krulspelden in het haar. Wat we willen. Koffie! Dat kan. We nodigen ons zelf maar uit om plaats te nemen op de versleten stoelen die staan bij het stamtafeltje bij de ingang. Eigenlijk moeten we naar de toilet, maar een ding weten we zeker: niet hier. We verwachten eigenlijk vieze kopjes maar dat valt mee, en de koffie is warm en redelijk van smaak. Waarschijnlijk zou dit stel in Nederland het bemoeizorgteam op de stoep krijgen, maar hier in Alaska leven ze rustig en moeten het hebben van de spaarzame bezoekers. In de winter verblijven ze hier niet; te koud en te donker. Momenteel hebben ze geen TV, die staat in de motorhome dus blijven ze via de passerende toeristen op de hoogte van het nieuws.
De vrouw, Dorothy, herhaalt zich zelf regelmatig, maar haar man is inmiddels -met wandelstok- gearriveerd. Hij babbelt voor 10 en maakt veel grapjes. Hij doet ons aan de opa van Esmée denken. Hij heeft een t-shirt aan van het Virgin Casino in Musquitte, NV waar wij ook zijn geweest en zo praten we wat verder over casino’s. Hij heeft een t-shitje met de tekst “I hit the jackpot”. Dat kreeg je bij een winst van $ 1500,-. Hij heeft er vier, want hij kreeg op een avond vier jackpots op vier verschillende slot machines. De winkel blijkt al 3 jaar te koop te staan en wij denken dat het nog lang zal duren voor het verkocht zal zijn. Jammer eigenlijk want deze Highway kan een leuk tentje best gebruiken. Al met al was het een heel aandoenlijk stel, maar wij moeten echt verder. De klok is inmiddels een uur vooruit gegaan en we zijn nog maar halfway. Het tweede deel van de route heeft een nog gevarieerder landschap. Bergen, meren, bloemen en zelfs een jonge black bear: we zien het allemaal.
Alle caches die we vandaag passeren nemen we mee: het zijn er de hele route welgeteld 6. Dat is wel iets anders dan in Alaska waar er om de paar honderd meter wel een cache ligt. Tegen 8-en komen we aan in Haines Junction, waar we een kamer voor 2 nachten in het Stardust Motel hebben. We hebben weer niets te klagen met een kamer met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van het Wrangell-St. Elias N.P.
We rijden nog even naar het dorp voor een restaurant. Maar dit mini-dorp heeft weinig keus, de keuze is dus snel gemaakt. Het is nog heerlijk weer dus nemen we een afzakkertje op de veranda van het hotel. Tijd voor Jos zijn ene sigaar die hij jaarlijks op vakantie rookt, een echte Cubaanse Cohiba die hij van zijn broer André heeft gekregen.
Wanneer de muggen het steeds meer op ons gemunt hebben, ondanks onze nieuwe Alaskaanse muggenspray, gaan we naar binnen, het blijkt dan al 22.30 uur te zijn. We zijn er verbaasd over omdat het nog zo licht en zonnig buiten is, zelfs niet eens schemerig. Aan dit bijzondere verschijnsel zijn we nog steeds niet gewend.
Reageer hier
Alaska Time
Yukon Territory Time
