Click for weather forecastHet ziet eruit als een prachtige dag. We worden niet te vroeg wakker en doen alles op het gemak. In huis is het nog rustig, maar dat zal snel veranderen, want nog voor we ons kunnen douchen loopt de hele tent vol met ontbijters. Blijkbaar is het Roadhouse een begrip in de omgeving en iedereen wil er ontbijt en alle verse broodjes en cakes die hier gebakken worden. Ze staan ervoor in de rij. Dan maar even een rondje wandelen door het dorp dat zichtbaar is ingericht op toeristen, veel souvenirwinkels en overal reclames voor de dingen die je er kunt doen, vliegen, raften, hiken.
Al met al een heel relaxte en aangename sfeer. Als we weer een bus met toeristen zien aankomen, die op de Roadhouse aflopen, besluiten we toch maar snel te ontbijten in de het Roadhouse.
We moeten in de rij, maar al snel komen er ergens stoelen aan een tafel vrij en wij schuiven aan, zoals hier de gewoonte is. Van de ober mogen we alleen twee halve ontbijten nemen, we willen eigenlijk een hele en een halve, maar dat is veel te veel volgens hem. Zeker als we er ook nog een pannenkoek met blauwe bessen en frambozen bij willen. En hij heeft gelijk, het is ontbijt en lunch tegelijkertijd en dan nog zwaar ook.
We cachen nog wat in het dorp en dan merken we dat je al snel tussen de bossen zit en onmiddellijk onder de muggen. We moeten er dus voor zorgen dat zelfs als we gemakkelijk lijkende caches gaan pakken we ons voorzien van muggenspray. Een tweede les die we trekken als we de bordjes met “bear-country” zien is dat beren niet alleen buiten de bebouwde kom wandelen, maar soms ook er binnen. Zelfs in Anchorage weten we dat er met regelmaat beren rondwandelen. Dus ook de berenbelletjes en de berenspray moeten vanaf nu een vast onderdeel gaan uitmaken van onze uitrusting. Later vandaag ervaren we dat je beren echt overal tegen kunt komen. We gaan cachend op weg naar Denali, dus dat vordert slechts langzaam. Dat is ook niet erg, want we hebben vandaag de tijd. Het is slechts een paar honderd mijl rijden.
Het wordt vandaag mooi weer en als we wat caches willen gaan pakken blijken die te liggen op het terrein van de McKinley Princess Lodge, een luxueus resort dat deel uitmaakt van de groep die ook de cruises in Alaska verzorgt. Ze hebben er een prachtig terras met uitzicht over mount McKinley en dat nodigt uit tot een biertje in de zon. Als we onze weg vervolgen is het zo warm in de auto dat we het dak van de auto open zetten, wat een luxe!
Onderweg zien we plots twee dode beesten langs de kant van de weg, de eerste is een vosachtig beest, maar de tweede blijkt als we dichterbij komen een beer te zijn. Terwijl we nog napraten over het feit dat beren blijkbaar aangereden kunnen worden bij de grote weg, zien we plots aan de zijkant van de weg iets verderop zwarte schimmen. We remmen onmiddellijk af en we gissen welk dier we zullen aantreffen. Het blijkt een jonge beer, die aan de kant van de weg staat. Als we gestopt zijn blijkt ze ook een jong bij zich te hebben, dat vrolijk heen en weer huppelt. Er blijkt even later zelfs een tweede jong te zijn. Vanuit de auto maken we foto’s en een filmpje. Vijf meter afstand is echt te kort bij om uit te stappen. De auto achter ons stopt ook en blokkeert met knipperende lichten de weg. Hij vermoedt net als wij dat moeder beer met haar jongen de weg over wil steken en wil voorkomen dat er nog meer verkeersslachtoffers vallen.
Moeder en kinderen steken veilig over en verdwijnen in het struikgewas. En plots beseffen we ons dat we deze beren ook hadden kunnen tegenkomen toen we vijf minuten eerder bij een parkeerplaats even het bos in liepen voor een cache. Vrij en onbezonnen cachen is er dus niet meer bij deze vakantie. Dit is dus echt bear country!
We vervolgen onze weg met een dubbel gevoel, opgetogen dat we mooie opnames van de beren hebben gemaakt en ook een beetje beduusd over het feit dat beren dus echt overal kunnen zitten. Je weet het, en toch verbaasd het steeds weer. We rijden langs het dorp Igloo.
Van een dorp kun je eigenlijk niet spreken. Het was een hotel in de vorm van een enorme iglo, dat samen met het erbij gelegen tankstation en bijbehorende liquor store een dorp vormde. Het hotel is blijkbaar failliet gegaan en het hele dorp staat nu te koop, inclusief verlaten pompstation en liquor store. Tja, wie wil er nu een dorp kopen in de middle of nowhere?
Onderweg merken we dat het geregend heeft, terwijl wij de hele dag van een zonnetje hebben kunnen genieten; een plaatselijke bui zullen we maar denken.
We zijn op zoek naar ons hostel en voor we het weten zijn we er voorbij gereden. Er is een verzameling van vier hostels met cabins die samen met twee eethuizen een kleine woongemeenschap vormen. Daar slapen we de komende twee nachten. Wij krijgen cabin Iceworm 1 toegewezen. Een prachtig idyllische blokhut aan de rivier.
We eten een hapje aan de overkant van de weg bij een van de restaurants, waar ze een lekkere maaltijd serveren. Jos kan het niet laten om een toetje te bestellen, een “mudslide vulcano”, een groot warm stuk brownie, met vanille-ijs, slagroom en caramel- en chocoladesaus. Een toetje waar je gemakkelijk met een heel gezin van zou kunnen eten en met voldoende calorieën voor een hele week. We wandelen met een dik buikje terug naar ons hostel en werken nog snel even de cache-administratie en ons dagboek bij. We weten inmiddels dat er thuisblijvers zijn die niet kunnen wachten om onze verslagen te lezen en die willen we natuurlijk niet teleurstellen ;-)
Reageer hier
Alaska Time
Yukon Territory Time
