Dag 5, zondag 15 juli 2012: Seward – Girdwood - Talkeetna (273 mijl)

De dag begint zoals hij gisteren geëindigd is, met regen. We zijn benieuwd voor hoelang, want wij hebben de ervaring dat het droog wordt als wij aan onze activiteiten gaan beginnen, maar ja, dit is Alaska. Als we gaan ontbijten is er niemand in de eetkamer, wat opmerkelijk is omdat we toch echt eerder een oude mevrouw zagen die het ontbijt klaarzette. We bedienen onszelf en vanuit de eetkamer zien we de oude dame in  een auto een sigaretje roken. Als er even later een nog oudere dame binnenkomt rijdt de rokende dame met de auto weg; aflossing van de wacht?

Als de nieuwe dame binnenkomt ontdekken we gelijk haar goede humeur, want op ons welgemeend goedemorgen krijgen we de opmerking “goodmorning, well it’s just an expression”, en verder zwijgt ze. Ook een man die binnenkomt is weinig spraakzaam. Samen beginnen de man en de vrouw de aanbiedingen in de krant door te nemen en coupons uit te knippen. We grappen nog dat ze alleen tot leven komen als het over dollars gaat en gek genoeg blijkt dat de enige glimlach die we van de oude dame krijgen een antwoord is op onze betaling als we vertrekken. Het ontbijt is verder prima en uitgebreid.

Met de buikjes vol gaan we het dorp bekijken, maar het blijkt niet veel groter te zijn dan dat we gisteren gezien hebben. Het dorp leeft blijkbaar van de jachthaven en nog belangrijker van de cruiseschepen die hier afmeren. Die toeristen willen natuurlijk vanuit Seward naar de Prince William Sound om gletsjers, walvissen en andere bijzonder zeedieren te zien. Wij pikken nog even wat caches op en we merken dat het gelukkig al wat  minder nat is.

We gaan naar de Exit Glasier, een gletsjer in de buurt die als plaatselijke attractie geldt. De gletsjer is in de afgelopen eeuw flink kleiner geworden, maar hij is zeker nog de moeite waard om te bezoeken. Je kan er alleen op klimmen op speciale tijden en onder begeleiding van een gids. We hebben niet de behoefte zolang te wachten en helaas is ook het weer een spelbreker, want het blijft gewoon de hele tijd flink regenen. Dat belet ons niet om te genieten van de wandeling naar de gletsjer en terug.

Dan gaan we op weg naar Girdwood, waar we afgesproken hebben met  Patti en Robert Burton, die ons hebben aangeboden om in die omgeving met ons te gaan cachen. Waar kun je met cachers beter afspreken dan bij een cache en inderdaad als we er aankomen zijn ze al druk aan het zoeken. Er melden zich nog wat cachers, sommigen zijn bij een event geweest en een aantal draagt een badge met hun naam erop. Geocachen in Alaska blijkt op sommige punten een stuk officiëler dan in Nederland. Patti en Robert blijken hele leuke, open, spontane mensen waarmee je makkelijk contact maakt en waarbij je het gevoel krijgt dat je ze al heel lang kent.  We hebben weer geluk, na een kwartiertje stopt de regen en we maken een mooie wandeling door de omgeving van een prachtig resort waar verrassend genoeg in de bossen behoorlijk wat caches verborgen liggen. Er blijkt ook een verschil in cachen tussen Alaska en Nederland in de manier waarop de caches verstopt worden; verder van het pad af en op moeilijker bereikbare plaatsen. Er moet meer geklommen en gewroet worden. We wandelen over een heuvelachtig bospad tot we bij een kloof komen waar we alleen in een mandje dat je zelf voortbeweegt overheen kunt komen; een soort trekpontje maar dan hoog in de lucht boven de gapende kloof. Esmée is meestal geen held en hoewel ze het liefste terug zou willen gaan, stapt ze samen met Jos in en samen bereiken ze de overkant. Het is flink werken, want na de eerste helft waarbij je een beetje meeglijdt met de zwaartekracht – de kabel hangt een beetje door – moet het tweede stuk toch een beetje omhoog. Als we ook Patti aan de overkant hebben geholpen, zijn we flink moe van het gesjouw met het touw en om even bij te komen zoeken we in de buurt van het luchtliftje een cache. Deze handtram is werkelijk een bijzondere ervaring en we zijn blij dat we dit hebben ontdekt. Onderweg naar het eindpunt komen we nog wat jongeren tegen die gewapend met geweren en gekleed in camouflagekleding met hun honden door het bos sjouwen. Ze staan toe dat we een foto van ze nemen, nadat ze wel hun gezichten hebben afgeschermd met hun muskietennetje van hun camouflagehoed. Dat muskietennetje is trouwens geen overbodige luxe, want we worden voortdurend belaagd door hordes muggen en we hebben helaas geen muggenspray bij ons. Lekgeprikt komen we bij het eindpunt, waar Robert inmiddels de auto heeft geparkeerd; hij is halverwege teruggegaan om de auto te halen opdat wij via de handtram verder konden wandelen naar het eindpunt. Nadat we nog wat laatste caches hebben gevonden nemen we hartelijk afscheid en krijgen we het aanbod de laatste dagen met hen op te trekken of fietsen bij ze te lenen om in Anchorage, waar ze wonen, rond te fietsen. Dan snel op weg naar een supermarkt om nog vlug wat laatste boodschappen te doen voor de komende dagen – we zullen een paar dagen geen supermarkten meer tegenkomen – en dan op naar Talkeetna. Hoewel het al laat is, we vertrokken uiteindelijk pas na 7-en in Anchorage, besluiten we toch te stoppen voor een hapje in een familydiner. De reis gaat verder voorspoedig en om 22:40 komen we aan bij onze slaapplaats, de Talkeetna Roadhouse waar we als en blok in slaap vallen.

 We hebben er goede hoop op dat de foto's vandaag voor ons zichtbaar worden. Het is raar om nog helemaal geen foto terug te kunnen zien. Als het lukt, staan er morgen online.

Patricia, Dawson city staat later deze vakantie in de planning. Een hotelkamer is er echt niet te vinden, we gaan het reisschema omgooien zodat we later in Dawson City komen en zo in een bed ipv de auto kunnen overnachten.

Reageer hier