Als we uit Valdez vertrekken is het al na elven. Het regent nog steeds en we hebben goede hoop dat het na de Thompson pas droog zal zijn.
Maar voordat we daar zijn gaan we nog eerst naar de Old Town van Valdez. Hier was Valdez gevestigd tot er op goede vrijdag van 1964 een aardbeving kwam die het stadje zo goed als wegvaagde. De stad is 4 mijl verder opgebouwd als het huidige Valdez. De Old Town is niet meer dan wat informatieborden over hetgeen er ooit gestaan heeft. Van het postkantoor liggen er nog enkele stenen. Valdez is wat dat betreft een dorp dat zwaar getroffen is want naast de aardbeving was er natuurlijk ook de ramp met de olietanker Exxon Valdez die, ook al op goede vrijdag maar dan in 1989, 40.000 ton ruwe olie de zee in liet vloeien. Wonderbaarlijk dat Valdez geen ghost town is geworden.
De eerste caches die we vandaag passeren laten we liggen, veel te nat.
Bij de watervallen stoppen we wel om snel een foto te maken. Deze dienen meteen voor de earthcache. We vervolgen de Richardson Highway en hoewel de regen minder wordt na de pas, stopt het niet. We trekken ons er dan niet meer zo heel veel van aan en maken toch wat stops. Zo stoppen we bij de 27 mijl Glacier waar we zien hoe je je koelbox makkelijk met ijs kunt vullen: gewoon ijs van de bergen scheppen. Wij waren er niet opgekomen maar we zullen het onthouden. Nu we de bergen in de rug hebben en er een donkere lucht is, is de weg heel anders dan afgelopen week toen we in de zon de bergen tegemoet reden. We stoppen nogmaals bij de Worthington Glacier. Nu pakken we 3 van de 4 caches die er liggen mee en klimmen daarna tot bij de Glacier.
Een familie voor ons is iets moediger en gaan tot op de Glacier. Het is er echter behoorlijk glad en we zien ze uitglijden. Gelukkig gaat het goed maar wij hoeven het ijs zo nodig niet op. We vervolgen de weg en hebben eigenlijk nog steeds geen plan gemaakt voor deze laatste dagen. Tijdgebrek! Zowel om voor te bereiden als om het verslag van foto’s te voorzien. We nemen de afslag naar Chitina, de toegang tot het Wrangell- St. Elias park. We verwachten eigenlijk een slechte eenzame weg, maar niets is minder waar. De weg is voorzien van een goede laag asfalt en zeker de eerste 20 mijl zien we veel brievenbussen langs de weg: teken van bewoonde wereld. Hoe verder we richting Chitina komen hoe mooier het uitzicht wordt.
We hebben zicht op de Copper River in het dal, vergezichten, ruwe rotsen en tot slot mooie meren. In het dorp aangekomen zien we twee mooses die samen in de rivier staan. Ze hebben zelfs geweien, wat we tot nu toe nog niet gezien hadden. Het is een prachtig gezicht.
Dan gaan we verder naar het visitor center, want dat sluit om 18.00 uur, we hebben nog een kwartier. De weg naar McCarthy is volgens de informatie van het visitor center in goede conditie en volgens de informatie kunnen we die prima nemen. De weg loopt 95 km door volstrekt onbewoond gebied. De eerste en laatste 10 km van de weg zijn privégebied. De weg is of een grote stofwolk bij droog weer, of een modderpoel bij nat weer. Je moet op een goede 3 uur rekening om deze weg af te leggen. We besluiten eerst een overnachtingsplek in Chitina te regelen en morgen pas naar McCarthy te rijden. Dat bleek een wat overmoedige gedachten te zijn. Het enige hotel(letje) en de enige B&B in het dorp zijn vol. Ook de cabin, waar we naar verwezen worden, blijken geen plek te hebben. Tja, dat krijg je als je je niet voorbereidt, dan lijken dorpen vooraf groter en mogelijkheden onbeperkter dan verwacht.
We durven het niet aan om nu nog naar McCarthy te rijden omdat het onduidelijk is of we daar wel een slaapplaats kunnen krijgen. Ons avontuur van de McCarthy road loopt hier teneinde. We weten toch al dat we terug willen naar Alaska. Dit jaar hebben we de grote ronde gedaan en zie je de hightlights, op basis daarvan bekijken we welke gebieden we echt nog een keer willen gaan verkennen. McCarthy komt op de wensenlijst voor de volgende keer.
Die wensenlijst van “wat te doen en wat te zien in Alaska” is overigens al behoorlijk goed gevuld. We keren om naar Glennallen en vinden daar voor $85,= een hele leuke, sfeervolle en goed betaalbare cabin op het RV park, nadat ook hier al enkele slaapplekken neen hadden verkocht. Nadeel is wel dat we hier contant moeten betalen. We hebben het bedrag nog net in de portemonnee zitten. Dit zijn de eerste tekenen dat de vakantie bijna ten einde is.
We eten nog wat bij het Caribou Restaurant en gaan terug naar de cabin. We zitten wat ver af van het WIFI punt, dus even geen internet voor ons. Hebben we mooi tijd om de laatste dagen van de vakantie voor te gaan bereiden.
@ Kalaman: We bedoelen inderdaad jullie foto’s + verslag. Dat was toch wat we verwacht hadden. De gletsjer zelf zal nog wel in dezelfde staat zijn, maar de ijsschotsen in het water zijn echt een stuk kleiner. Een maand in het water drijven doet ze toch slinken. Deze cruise kan alleen geboekt worden in juni, juli en augustus. Ik verwacht dat juni de mooiste periode is zo aan het begin van zomer. Qua wildlife is het geluk of pech hebben. Wij hadden deze dag pech.
9 uur was inderdaad een hele zit op deze manier, op de terugweg sliep bijna iedereen. Hoewel het leuk was, is het voor ons absoluut geen hoogtepunt van de vakantie geweest. Zelfs zo dat wij het –net als bij de Denali tour- niet op ons lijstje aanraders hebben staan. Zo zie je maar hoe het eigenlijk van de dag afhangt hoe je het waardeert en ervaart. Maar we hebben niets te klagen hoor. Het is hier fantastisch en we kijken al uit naar onze volgende Alaska trip!
Reageer hier
Alaska Time
Yukon Territory Time
