Dag 1 woensdag 11 juli 2012: AMS → LHR → SEA → ANC (25 mijl in ANC)

Het is zover: de reis naar Alaska kan beginnen. Gisteren zijn we al naar Schiphol Airport (AMS) vertrokken zodat we na een goede nachtrust rustig op kunnen starten. Natuurlijk hebben we nog geocaches gezocht nabij het hotel. Waarvan er één wel heel bijzonder was omdat we met een klein pontje over moesten. Wat kom je door cachen toch op bijzondere plekjes! De weg vervolgend naar het hotel moesten we nog even wachten voor Nederlands wildlife (wilde eenden met jonkies die de weg overstaken in de polder); alvast een opwarmertje voor het wildlife van Alaska.

Vanochtend na een stevig ontbijt werden we om 08.00 uur door de shuttleservice naar Schiphol gebracht. In de taxfree shop genoten we van het tafereeltje van 4 meisjes die samen op reis gingen en een fles drank mee wilden nemen, het verdelen van de kosten van nog geen 17 euro was een levendige discussie, want moest je nou meebetalen als je nu al wist dat je niet evenveel als de anderen zou drinken? In onze jeugd waren wij natuurlijk niet anders, maar nu vroegen we ons toch af waar dit met de discussies zou eindigen wetende dat de vakantie nog moest beginnen. Wij scoorden nog even twee geheugenkaartjes van 8 gig met de hoogste schrijfsnelheid, voor weinig geld en een slokje voor als we dorst krijgen.

Het vliegtuig naar Londen vertrok pas om 11.40 uur, maar wachten in de lounge is heel relaxt. Als we gewild hadden konden we al onbeperkt naar de sterke drank grijpen, maar we hielden het bij cappuccino met chips. De vlucht naar Londen had behoorlijk wat turbulentie maar verliep voorspoedig. Als lunch kregen we 3 soorten zalm dus hadden we weer niets te klagen. Behalve misschien dat je het in3 minuten moest opeten, want toen zette de landing al weer in. Op Heathrow (LHR) moesten we nog zo’n 2 uur wachten in de lounge. Het uitgebreide pasta & broodbuffet hebben we maar gelaten voor wat het is en we beperkten ons netjes tot wijn, soep en chips, we moeten immers nog een vlucht en een lounge in Seattle overleven. Wat is het leven van een reiziger zwaar hè? Met een kleine vertraging vertrokken we uit Londen. We worden aan boord ontvangen met champagne en dan moeten we al direct een keuze maken uit het menu voor de 3-gangen lunch. Pff in Nederland is het nu 18.30 uur maar wij gaan (nogmaals) lunchen. Wat een straf voor Bourgondiërs als wij zijn.
Natuurlijk gaat het vergezeld van wijn en port. Gezien de prijs die we voor ons businessclass ticket hebben betaald zou het toch zonde om het bij spa blauw te houden dus drinken we vrolijk mee. Life is good. Is er dan niets te klagen ? Tuurlijk wel, we zijn Hollanders: de vorken zijn op, de vis over-cooked en de port wordt vooral naast ipv in het glas geschonken. In een (sterren) restaurant zouden we er wat van gezegd hebben, maar nu maken we maar een grapje: het is immers vakantie. Na de lunch gaat het licht uit, de boodschap is duidelijk: slapen en niet zeuren. Esmée is braaf en volgt de instructie op, Jos bepaalt zijn eigen ritme en kijkt een filmpje (the Hunger Games, Safehouse en de Lorax). Als we boven Calgary vliegen gaat het licht weer aan: wake up! En meteen zitten we weer aan de sandwiches & scones. In Seattle (SEA) moeten we eerst langs de douane om vervolgens de bagage op te halen en meteen weer in te checken. Behoorlijk tijdrovend . We hebben nog een uurtje overstaptijd. Er ligt een cache op nog geen 500 meter van de airport. Die willen we op de terugweg meepakken; dan is er iets meer tijd en levert het een extra souvenir op van de staat Washington. Esmée kijkt er al weken naar uit om deze nano te loggen. Op de vlucht van Seattle naar Anchorage (ANC) met Alaska Airlines valt vooral de vriendelijkheid van het personeel op. Zou British Airways een voorbeeld aan kunnen nemen.
Inmiddels hebben we het een beetje gehad met het reizen maar we houden vol en zo komen we op de Ted Stevens International Airport aan. De koffers zijn als een van de eerste van de band en dan is het op naar Herz, kijken welke auto ze voor ons in petto hebben. Het blijkt een Dodge Durango te zijn. Die hebben we ooit eerder in Florida en in Oregon gehad en is onze favoriete auto, we zijn tevreden. Als we alles ingeladen hebben blijkt het oliepeil te laag te zijn, het kan niet bijgevuld worden dus krijgen we met veel excuses een andere auto. Het wordt een GMC Yukon-SLT. Nog een tikkeltje groter en luxer dan de Durango, 5.3 liter V8 met 320 PK en een automatisch sluitende achterklep. Dan vervolgen we snel ons weg naar de Micortel Inn & Suites, waar we uiteindelijk om 23.45 uur aankomen (in Nederland is het dan 9.45, wat betekent dat we 26 uur terug uit het hotel in Amsterdam vertrokken). In Achorage gaat de zon nu snel onder. Het wordt een kort nachtje want om 04.30 uur liggen we al de Milepost te lezen om de dag van vandaag voor te bereiden.

Reageer hier