Click for weather forecast Ons hotel in Fairbanks is de enige plaats tot nu toe waar ze luiken voor de ramen hebben, waardoor de hotelkamer goed verduisterd is. Het is dan ook pas 7.45 uur als we wakker zijn. Eerst de verslagen maar updaten, anders worden zowel ma als Niels ongerust dat er iets of niets is gebeurd. Blogger blijkt echter wat functies veranderd te hebben naar WYSIWYG, moet handig zijn maar als je even snel iets wilt doen is iedere verandering lastig. We klooien dus onnodig lang met de weblog, eten tussendoor het ontbijtje dat beneden gehaald is op en vertrekken 2 uur later. Er zijn de World Eskimo-Indian Olympics in de Carlton sporthal hier in Faribanks en daar willen we even gaan kijken. Als we aankomen begint net het onderdeel Indian Stick Pull. Het oogt behoorlijk informeel. Atleten in spijkerbroeken en op slippers. Een enkeling ziet er wat professioneler uit in sportkleding en is bezig met wat opwarmoefeningen. Steeds krijgen twee deelnemers een met walvisvet ingesmeerde stok die aan twee kanten taps toeloopt. Ze staan zijlings tegen elkaar aan. De bedoeling is dat je de stik bij de ander uit de hand trekt of dat je de ander zo uit balans brengt dat die een voet moet verplaatsen. Klinkt simpel, maar er blijken veel manieren om dit spel te spelen en te kunnen winnen. Zoals een van de deelnemers tegen Jos zegt: ”het is een mix van kracht, snelheid, behendigheid en tactiek”. Sommigen klemmen de stok heel stevig vast en trekken die onmiddellijk uit de handen van de ander. Maar als die ander de stok net zo krachtig beet heeft als jij breng je jezelf uit evenwicht en verlies je dus toch. De dames en heren spelen steeds twee games, een met de rechterhand en een met de linker. Bij gelijkspel volgt er een toss waarbij degene die wint mag bepalen met welke hand er gespeeld wordt. In dit afvalsysteem wordt het steeds spannender wie er uiteindelijk wereldkampioen wordt. Wij fotograferen en filmen er lustig op los. Van de officials mogen we overal lopen als we er maar rekening mee houden dat er publiek op de tribune zit dat zit te kijken, dus een beetje uit het zicht lopen. Jos vraagt of hij vanaf het podium mag fotograferen en dat is geen probleem want daarachter zit geen publiek. Even later zitten we naast de atleten op de stoeltjes die rondom het wedstrijdveld zijn neergezet. Iedereen vindt het prima. Het lijkt er een beetje op dat ze zelfs een beetje vereerd zijn dat Hollanders de moeite nemen om naar de spelen te komen kijken. Na de stick-pull is er het onderdeel Twoo Foot High Kick, een spel waarbij de deelnemers met twee voeten afzetten, met twee voeten tegelijk tegen en op hote bevestigde bal schoppen en in balans op twee voeten landen. Het balletje wordt steeds hoger gehangen, dus is er een afvalrace, net als bij hoogspringen. Sommige atleten zijn bij de lagere hoogten in staat deze oefening vanuit stand uit te voeren. Anderen nemen een korte aanloop veren door en proberen op deze manier de bal te raken. Het is een fascinerende sport. Helaas kunnen we het eind van dit onderdeel niet zien want er staat nog meer op het programma. Onder andere een bezoek aan Pioneer Park, een minipretpark met allerhande kermisvermaak, musea en gallerieën. Tussendoor staan er allerlei winkeltjes met snoepgoed, etenswaar en souvenirs/prullaria. Er is tevens een open dag van de brandweer, dus krijgen kinderen en hun ouders ruimschoot de gelegenheid de brandweerauto’s te bekijken en beklimmen. We wandelen een rondje door het park, ontvangen gratis een hotdog, een zakje chips en een felsje water en mogen een boek uitzoeken; wij zeggen geen neen. Dan gaan we op weg nar een ontmoeting met de bekendste Amerikaan aller tijden. Hij woont in het stadje Northpole en zijn naam is Santa Claus. We gaan op audiëntie bij deze beroemde weldoener. De kerstman vindt het leuk dat wij vanuit Nederland naar Northpole zijn gekomen om hem te bezoeken en vertelt nog even dat wij een andere Sinterklaas hebben, maar dat hij natuurlijk de enige echte is. We moeten natuurlijk even met hem op de foto, daar heeft Santa zijn personeel voor. We wensen Santa hartelijk goedendag en tot december. Na ons komt er een man uit Orlando, Florida, die gelijk zijn kleindochter even ging bellen. Of ze wist bij wie hij op bezoek was. Het kind had geen idee en onmiddellijk kreeg ze Santa aan de telefoon die onmiddellijk met een vrolijk Ho Ho Ho dit kleinkind begroette. Hij had inmiddels wat gegevens van haar van opa ontvangen, dus hij ging gelijk op de toer van: “Jij bent toch Kathy van 7 die op 27 augustus jarig is?” We hadden het gezichtje aan de andere kant van de telefoon wel eens willen zien. Uiteraard hebben we even een paar kaarten gepost met een postzegel uit Northpole en daar persoonlijk afgestempeld (door de plaatselijke postbode). Naast de kerstwinkel van Santa, waar het hele jaar door de kerstsfeer heerst en kerstliederen gespeeld worden, staat natuurlijk de rendierenhut van Rudolph en zijn vrienden. Ook die mogen zich koesteren in een warme belangstelling. Er komen zelfs twee boeddhistische monniken die de beesten even willen vereeuwigen. Als we onze weg vervolgen wordt het weer steeds mooier. Onderweg stoppen we soms even voor een cache in de omgeving. En bij een van die caches ontmoeten we twee Australische motorrijders, waarvan de vrouwelijke helft ook fervent cacht. We zijn zo aardig om haar naam erbij te zetten op de logrol en haar de gegevens van de cache te geven. Als we naar onze auto lopen discovert zij onze travelbug op de auto. De Aussies vertellen dat ze de motoren speciaal voor hun Amerikaanse vakanties in Amerika hebben gekocht en dat ze die na de vakantie opslaan in een container tot de volgende vakantie. In Tok vinden we ons tijdelijk onderkomen snel. We betrekken de kelderverdieping van een mooi huis en hebben plots alle ruimte van de wereld. De andere kamer is niet verhuurt, dus hebben wij het rijk alleen en dus beschikken we plots over een slaapkamer, een ruime zitkamer, een keukentje en een badkamer. Wie kan er dan nog klagen? Op advies van onze gastheer eten we bij Fast Eddy’s, een lokale diner, waar tout Tok naar toe gaat. Soms rechtstreeks uit het werk, de smerige werkkleding nog aan en de handen onder het vuil; niemand kijkt er hier van op.
Dag 10, vrijdag 20 juli Fairbanks – Tok (219 mijl)
Click for weather forecast Ons hotel in Fairbanks is de enige plaats tot nu toe waar ze luiken voor de ramen hebben, waardoor de hotelkamer goed verduisterd is. Het is dan ook pas 7.45 uur als we wakker zijn. Eerst de verslagen maar updaten, anders worden zowel ma als Niels ongerust dat er iets of niets is gebeurd. Blogger blijkt echter wat functies veranderd te hebben naar WYSIWYG, moet handig zijn maar als je even snel iets wilt doen is iedere verandering lastig. We klooien dus onnodig lang met de weblog, eten tussendoor het ontbijtje dat beneden gehaald is op en vertrekken 2 uur later. Er zijn de World Eskimo-Indian Olympics in de Carlton sporthal hier in Faribanks en daar willen we even gaan kijken. Als we aankomen begint net het onderdeel Indian Stick Pull. Het oogt behoorlijk informeel. Atleten in spijkerbroeken en op slippers. Een enkeling ziet er wat professioneler uit in sportkleding en is bezig met wat opwarmoefeningen. Steeds krijgen twee deelnemers een met walvisvet ingesmeerde stok die aan twee kanten taps toeloopt. Ze staan zijlings tegen elkaar aan. De bedoeling is dat je de stik bij de ander uit de hand trekt of dat je de ander zo uit balans brengt dat die een voet moet verplaatsen. Klinkt simpel, maar er blijken veel manieren om dit spel te spelen en te kunnen winnen. Zoals een van de deelnemers tegen Jos zegt: ”het is een mix van kracht, snelheid, behendigheid en tactiek”. Sommigen klemmen de stok heel stevig vast en trekken die onmiddellijk uit de handen van de ander. Maar als die ander de stok net zo krachtig beet heeft als jij breng je jezelf uit evenwicht en verlies je dus toch. De dames en heren spelen steeds twee games, een met de rechterhand en een met de linker. Bij gelijkspel volgt er een toss waarbij degene die wint mag bepalen met welke hand er gespeeld wordt. In dit afvalsysteem wordt het steeds spannender wie er uiteindelijk wereldkampioen wordt. Wij fotograferen en filmen er lustig op los. Van de officials mogen we overal lopen als we er maar rekening mee houden dat er publiek op de tribune zit dat zit te kijken, dus een beetje uit het zicht lopen. Jos vraagt of hij vanaf het podium mag fotograferen en dat is geen probleem want daarachter zit geen publiek. Even later zitten we naast de atleten op de stoeltjes die rondom het wedstrijdveld zijn neergezet. Iedereen vindt het prima. Het lijkt er een beetje op dat ze zelfs een beetje vereerd zijn dat Hollanders de moeite nemen om naar de spelen te komen kijken. Na de stick-pull is er het onderdeel Twoo Foot High Kick, een spel waarbij de deelnemers met twee voeten afzetten, met twee voeten tegelijk tegen en op hote bevestigde bal schoppen en in balans op twee voeten landen. Het balletje wordt steeds hoger gehangen, dus is er een afvalrace, net als bij hoogspringen. Sommige atleten zijn bij de lagere hoogten in staat deze oefening vanuit stand uit te voeren. Anderen nemen een korte aanloop veren door en proberen op deze manier de bal te raken. Het is een fascinerende sport. Helaas kunnen we het eind van dit onderdeel niet zien want er staat nog meer op het programma. Onder andere een bezoek aan Pioneer Park, een minipretpark met allerhande kermisvermaak, musea en gallerieën. Tussendoor staan er allerlei winkeltjes met snoepgoed, etenswaar en souvenirs/prullaria. Er is tevens een open dag van de brandweer, dus krijgen kinderen en hun ouders ruimschoot de gelegenheid de brandweerauto’s te bekijken en beklimmen. We wandelen een rondje door het park, ontvangen gratis een hotdog, een zakje chips en een felsje water en mogen een boek uitzoeken; wij zeggen geen neen. Dan gaan we op weg nar een ontmoeting met de bekendste Amerikaan aller tijden. Hij woont in het stadje Northpole en zijn naam is Santa Claus. We gaan op audiëntie bij deze beroemde weldoener. De kerstman vindt het leuk dat wij vanuit Nederland naar Northpole zijn gekomen om hem te bezoeken en vertelt nog even dat wij een andere Sinterklaas hebben, maar dat hij natuurlijk de enige echte is. We moeten natuurlijk even met hem op de foto, daar heeft Santa zijn personeel voor. We wensen Santa hartelijk goedendag en tot december. Na ons komt er een man uit Orlando, Florida, die gelijk zijn kleindochter even ging bellen. Of ze wist bij wie hij op bezoek was. Het kind had geen idee en onmiddellijk kreeg ze Santa aan de telefoon die onmiddellijk met een vrolijk Ho Ho Ho dit kleinkind begroette. Hij had inmiddels wat gegevens van haar van opa ontvangen, dus hij ging gelijk op de toer van: “Jij bent toch Kathy van 7 die op 27 augustus jarig is?” We hadden het gezichtje aan de andere kant van de telefoon wel eens willen zien. Uiteraard hebben we even een paar kaarten gepost met een postzegel uit Northpole en daar persoonlijk afgestempeld (door de plaatselijke postbode). Naast de kerstwinkel van Santa, waar het hele jaar door de kerstsfeer heerst en kerstliederen gespeeld worden, staat natuurlijk de rendierenhut van Rudolph en zijn vrienden. Ook die mogen zich koesteren in een warme belangstelling. Er komen zelfs twee boeddhistische monniken die de beesten even willen vereeuwigen. Als we onze weg vervolgen wordt het weer steeds mooier. Onderweg stoppen we soms even voor een cache in de omgeving. En bij een van die caches ontmoeten we twee Australische motorrijders, waarvan de vrouwelijke helft ook fervent cacht. We zijn zo aardig om haar naam erbij te zetten op de logrol en haar de gegevens van de cache te geven. Als we naar onze auto lopen discovert zij onze travelbug op de auto. De Aussies vertellen dat ze de motoren speciaal voor hun Amerikaanse vakanties in Amerika hebben gekocht en dat ze die na de vakantie opslaan in een container tot de volgende vakantie. In Tok vinden we ons tijdelijk onderkomen snel. We betrekken de kelderverdieping van een mooi huis en hebben plots alle ruimte van de wereld. De andere kamer is niet verhuurt, dus hebben wij het rijk alleen en dus beschikken we plots over een slaapkamer, een ruime zitkamer, een keukentje en een badkamer. Wie kan er dan nog klagen? Op advies van onze gastheer eten we bij Fast Eddy’s, een lokale diner, waar tout Tok naar toe gaat. Soms rechtstreeks uit het werk, de smerige werkkleding nog aan en de handen onder het vuil; niemand kijkt er hier van op.
Alaska Time
Yukon Territory Time
