Dag 8, woensdag 18 juli 2012: Denali N.P. - Fairbanks (178 mijl)

Find more about Weather in Fairbanks, AKDe dag begint weer met een zonnetje over onze beek, het belooft een mooie dag te worden.
We pakken onze spulletjes weer in voor onze volgende etappe en bij het ontbijt hebben we eindelijk de kans wat foto's te plaatsen bij onze verhalen. Dat maakt het lezen toch een stuk aangename en het is leuk om wat foto's terug te zien. We rijden naar Denali N.P. waar we de eerste 15 mijl van gisteren rijden, maar dan met onze eigen auto. Onderweg stoppen we even bij een van de vele resorts waar we twee caches oppikken. Tot onze verwondering lopen we plots een jongen tegen het lijf waarmee we twee dagen geleden de ontbijttafel deelden in Talkeetna. Hij blijkt in het resort te werken. Grappig dat je elkaar dan toch weer tegenkomt; vindt hij trouwens ook.
In het park doen we eerst een paar earth-caches, maar is toch niet onze favoriete bezigheid. Krijg je vragen over het landschap voorgelegd die niet zouden misstaan bij een kandidaatsexamen geologie. Kijk, cachen is leuk, maar als je er nog veertig open vragen bij krijgt waarin verwezen wordt naar classificatiesystemen over sedimentvorming, dan gaat het ons toch net iets te ver. Aardrijkskunde was toch al niet onze favoriete bezigheid op de middelbare school. We rijden met onze Yukon tot aan het punt waar je niet met je eigen auto verder mag. Daar stoppen we even voor de lunch aan de rivier. Esmėe heeft nog een stuk pizza in een to go box en 's morgens hebben we echte Amerikaanse boterhammen gemaakt met spread, veel plakken honey smoked ham, afgetopt met kaas. Het smaakt ons goed. Het wild heeft een vrije dag genomen, dat kunnen we helaas niet spotten. We rijden het park uit en we besluiten even een kijkje te nemen bij een mountain-resort dat we vanaf de weg kunnen zien liggen.
 
Sjieke bedoeling, waar de verveling voor de gasten blijkbaar omslaat in drankzucht, want verschillende groepjes pimpelen buiten in de zon rondom het hotel waarbij zeer on-Amerikaans de flessen drank zichtbaar op tafel staan. Het is opvallend hoeveel logeer-accomodatie hier in de omgeving van het park gelegen is. En er lijkt alleen maar meer bij te komen. We kijken nog even op de benzinemeter die aangeeft dat we net niet voldoende hebben voor onze hele tocht. Als we willen tanken blijken de prijzen aangepast te zijn aan de toeristen. Zeventig cent per gallons extra. We besluiten ons geluk te beproeven in een volgend dorp, we blijven wel Nederlanders. En dan begint de rit naar Fairbanks. Een heuvelachtig landschap met vergezichten rondom. We hebben de milepost op schhot; de Alaska bijbel die per mijl aangeeft wat er te zien is op de weg, van bewegwijzering tot parkeerhaven. Zo vernemen we dat we "vlak langs" de locatie rijden waar het gedenkmonument is van de bus uit de film In to the Wild. Je moet er wat riviertjes voor door en alleen locals kunnen je helpen met de route. wij rijden door, maar doordat we de film vlak voor vertrek hebben gezien begrijpen we nu onder welke winterse omstandigheden men hier over een paar manden leeft.
Onderweg stoppen we in Nenana, waar jaarlijks een grote weddenschap wordt gehouden waarin mensen moeten voorspellen wanneer het ijs in de rivier Tanana voor het eerst na de winter zal breken. De winnaar verdient $350.000. Bij dit soort prijzen denk je snel aan welvaart, maar dat is helaas hier onjuist. Het dorp is een toonbeeld van mistroostigheid en verval. Bij de supermarkt hangt het verzoek om niet meer om krediet te vragen, omdat dat echt niet gegeven kan worden. We hebben gelezen dat veel Alaskanen aan de drank zijn en we snappen nu waarom. Zoveel mistroostigheid wordt verdronken in alcohol. In het dorp zien we een rek met gedroogde zalmen. In de winter zijn ze gevriesdroogd en in de zomer door de zon verder gedroogd. Ze worden hard en taai en worden gebruikt om de sledehonden in de komende winter te voeren.
We tanken en blijken bijna net zo veel te moeten betalen als bij het N.P. In een gemeenschap als deze zal dat de kosten van levensonderhoud flink laten stijgen. We tanken maar een paar gallon, de rest doen we wel in Fairbanks. Onderweg proberen we nog een paar caches te scoren, maar het zijn eerder de muggen die weer een paar toeristen scoren. We zitten al snel onder de bulten, ondanks de Deet. Blijkbaar is onze afweerspray gelijk aan hun dagelijkse onderhoudsdosis. Ergens langs de weg zien we plots op een verhoogde berm een bank die vol zit met pluche beren. We geloven onze ogen niet en om er zeker van te zijn dat we niet aan fatamorganaverschijnselen lijden, maken we een paar foto's. We zijn bang dat niemand ons thuis zal geloven.

Dan begint onze benzinemeter plots te melden dat we geen brandstof meer hebben. En we hebben net nog maar getankt. We rekenen zelf uit dat we nog makkelijk onze bestemming moeten kunnen halen, maar het voelt toch niet gerust als er plots zo'n melding in het display staat. We houden de moed erin en bereiken even later Fairbanks. Als de auto even heeft stilgestaan geeft de meter plots weer een reserve aan van 70 mijl. Een storing in de elektronica? We tanken toch maar even voor de zekerheid, nadat we gegeten hebben in een echte Amerikaanse family diner, The Cookie Jar Restaurant.
Reageer hier