Dag 3, vrijdag 13 juli 2012: Homer (29 mijl)

Vandaag zijn we iets later wakker dan gisteren, al is het slechts een kwartiertje. We staan dus weer vroeg op en we proberen het probleem met onze foto’s en video’s op te lossen, maar voorlopig nog even zonder succes. Dan maar even ontbijten. We lijken op dit tijdstip de enige bewoners van het pension te zijn die al trek hebben in ontbijt, we blijken ook de enigen te zijn die wakker zijn. Tegen de tijd dat wij besluiten weg te gaan beginnen er geluiden uit verschillende delen van het huis te komen.

Wij gaan vandaag naar Homer en Homer Spit. Homer is volgens de beschrijving een dorp dat aantrekkingskracht heeft op alternatief volk, kunstenaars en andere creatieve types. We ontdekken veel galerieachtige winkeltjes, restaurantjes met “organic” en “nature” op de gevel maar voor de rest lijkt Homer een Amerikaans stadje zoals we er vele kennen. Ook de mensen op straat maken niet de in druk anders te zijn dan hun volksgenoten in andere Amerikaanse steden en dorpen.

We gaan naar Spit omdat dit volgens de boekjes het meest toeristische dorp van deze regio zou zijn. Esmée stuurt onze mini-vrachtauto behendig door het verkeer.

In Homer Spit aangekomen blijkt dat het toeristisch leven nog op gang moet komen. Er staan hele campings vol met de verrijdbare motorhomes waar veel Amerikanen dol op blijken te zijn, big, oversized, met slide-outs aan beide kanten en veelal met aanhanger voor de personenauto die mee vervoert wordt tijdens het reizen. Toch zijn er nog weinig mensen te zien op straat of op de campings. Waar zitten al die toeristen? Pas veel later op de dag – het is dan al tegen 12 uur – komt het leven hier schijnbaar op gang. En dat terwijl het toch een mooie droge dag is met een waterig zonnetje.

We wandelen naar het uiteinde van het schiereilandje van de Kenai Peninsula en komen uit bij een hotel vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de bergen en gletsjer aan de overkant van de baai. Er staan wat mannen te vissen en schijnbaar zit er veel vis, want met regelmaat wordt er eentje binnengehengeld. We maken wat foto’s en genieten van deze koele droge dag. Als we terug willen wandelen zien we plots een grote vogel over het water scheren die zich een paar honderd meter verder op een lantaarnpaal nestelt. Een Bald Eagle die we helaas niet goed kunnen benaderen omdat de lantaarnpaal op een afgesloten pier staat. Je zult altijd zien dat je geen goede telelens bij je hebt als je die nodig hebt.

Even later vliegt hij op en met een fraaie duikvlucht door de haven strijkt hij even later neer op het hotel waar we eerder waren. Daar zit hij op twee hoog. Nog steeds net te ver weg. Maar Jos weet raad. Er staat iemand van het hotelpersoneel op een balkon te bellen, vlak bij deze mooie vogel. Het zou toch moeten lukken ook op dat balkonnetje te komen. En jawel, even later is het hem gelukt op datzelfde balkonnetje te komen dat blijkbaar aan een van de zaaltjes van het hotel grenst. Dus klikt de camera er lustig op los. Wijze les: altijd zorgen dat de goede telelens wordt meegenomen uit de auto.

Als we terugwandelen naar de auto zien we hoe vers gevangen zalm wordt schoongemaakt.

Behendig snijden de heren de moten zalm van de graat. Een van hen vertelt dat deze vis vannacht is gevangen en vanmorgen is binnengebracht. Het is een fraai gezicht hoe deze mooie vissen vakkundig worden gefilleerd.

Daarna bezoeken we de Salty Dawg Saloon (voor honden verboden), waar het blijkbaar de gewoonte is om een dollarbiljet met je naam erop aan het plafond of aan de muur te bevestigen. Er hangt toch voor een paar duizend dollar aan het plafond.

Terugreizend naar Homer pikken we alle caches op die we hier kennen en net na de middag is het tijd om te lunchen. We komen terecht bij een van de tentjes die vermeld staan in de Lonely Planet. Een wat alternatief macrobiotisch restaurantje, waar frisdrank en water in een soort jampotjes wordt geserveerd en gedronken. Ze laten het eten in zijn waarde, wat er op neerkomt dat de gerechten volgens Jos weinig smaak hebben. Je moet er zelf nogal wat zout en specerijen aan toevoegen om meer te proeven dan een flauwe hap. Niet echt aan hem besteed zullen we maar zeggen. Esmée die een stuk minder culinair is heeft de maaltijd zo op.

Na het eten melden we ons even bij onze reisleiding voor morgen; de reisorganisatie van de berensafari. We krijgen uitgebreid uitleg over de tocht en de dingen die we mee moeten nemen, we moeten nog een formulier ondertekenen waarin we afstand doen van onze rechten als er onverhoopt iets mis mocht gaan tijdens het tripje en er wordt nog even gevraagd hoe we morgen denken te betalen. We rijden nog langs het Beluga Lake waar we de kleine vliegtuigjes af en aan zien vliegen. Het is vast druk op het bereneiland. Schijnbaar worden er in de winter als het Beluga lake bevroren is auto-races gehouden. Op dit moment kunnen we ons niet voorstellen dat dit hele meer dichtgevroren zal zijn en dan ook nog stevig genoeg voor de auto's: het moet hier in de winter echt koud zijn.

De officiele planning was dat we vandaag al met de berensafari mee zouden gaan, maar het feit dat het vrijdag de 13e is heeft gezorgd dat we dat uit ons hoofd hadden gezet en morgen gaan. Doorgaans zijn we absoluut niet bijgelovig, maar toch,.. Hierdoor lopen we wel een excursie op de Exit Glacier in Seward mis die alleen op zaterdag wordt gegeven, maar het leven is keuzes maken. Ook in Alaska.
Als we morgen het weer van vandaag hebben dan zitten we goed want vandaag is schijnbaar voor het eerst sinds dagen de zon gaan schijnen. We pinnen nog even wat geld uit de muur, kopen nog een paar Ben & Jerry-ijsjes en begeven ons terug naar ons pension. Opnieuw proberen of we wat foto’s kunnen uploaden zonder gebruik van iPhoto. We zijn een stapje dichterbij de oplossing, maar nog niet helemaal.
's Avonds eten we bij Wasabi, waar het goed toeven is: het eten is heerlijk en het uitzicht over Kachemak Bay en de, nu in de zon gelegen, Grewingk Glacier prachtig.

Webcam met uitzicht op Homer Spit

Reageer hier